စဥ္းစားပါဦးဗ်ာ

ဒီေန့  ငါတုိ႔မွာ  မုိးပ်ံအေဆာက္အဦးႀကီးေတြနဲ႔
က်ယ္ေျပာတဲ႔ အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးေတြရွိတရ္..။
ဒါေပမယ့္  လူေတြရဲ႔ စိတ္္ကူးကတုိျပီး
အျမင္ေတြက  က်ဥ္းေနတရ္....။
ေငြကုိေရလုိသုံးနုိင္တရ္....
ေပွ်ာ္ရႊင္မွဳ႔ေတြရွားပါးေနတရ္...။
ေနတဲ႔အိမ္ႀကီးေတြက  ႀကီးသထက္ႀကီးလာျပီး..
မိသားစုေတြနည္းသထက္နည္းလာတရ္.......
ညွိႏွဳိင္းရတဲ႔အခ်ိန္္က မ်ားသေလာက္..........
နားလည္ႏုိင္္တဲ႔အခ်ိန္က နည္္းသြားတရ္.....။
ဗဟုသုတေတြကေတာ့မ်ားပါရဲ႔
ဆင္ျခင္ေတြးေခၚမွဳ႔က နည္းသြားတရ္.........။
ေဆး၀ါးေတြေပါလာပါရဲ႔
ေရာဂါဘယေတြကပုိထူေျပာလာတရ္.......။
ပုိင္ဆုိင္္မွဳ႔ေတြတုိးပြားလာေပမဲ႔
တန္္ဖုိးထားစရာေတြကနည္းလာတရ္...........။
ေျပာတာေတြကမ်ား ေမတၱာတရားေတြကရွားပါးျပီးေတာ့
အမ်ားဆုံးျဖစ္ေနတာကေတာ့ အာဃာတရားေတြပဲ.......။
လမ္းျဖတ္ကူးျပီးအိမ္နီးခ်င္းဆီမေရာက္တာ
တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ျပီေလ........။
အာကာသကုိစိုးမုိးႏုိင္တရ္
သတၱေလာက သခၤ ါရေလာက ႀသကာသေလာက ကုိစုိးမုိးႏုိင္ေပမဲ႔
မစုိးမုိးႏို္င္တာတစ္ခုကေတာ့  ကုိယ့္စိတ္ကုိပါပဲ.........။
၀င္ေငြေတြျမင့္ပါရဲ႔
ကုိယ့္က်င့္တရားေတြကနိမ့္လာတရ္............။
လြတ္လပ္ျခင္းေတြမ်ားလာေပမဲ႔
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႔ျခင္းေတြနည္္းလာတရ္..........။
အစားအေသာက္ေတြ  ေပါေပမဲ႔
အဟာရေတြခ်ိဳ ႔တဲ႔လာတရ္..........။
လစာႏွစ္ခု  ၀င္ေငြႏွစ္ခုရွိတဲ႔လင္မယား
မႀကာခင္မွာ  ကြာရွင္းတရ္.........။
လွပတင့္တရ္  ေနခ်င့္စဖြယ္အိမ္ႀကီးထဲမွာ
မိသားစုေတြ ျပဳိကြဲေနႀကတရ္.........။
ေန႔တုိင္းေန႔တုိင္းဟာ  အစုိးမရတဲ႔ ေန႔ေတြျဖစ္လာတရ္...။
ငါတုိ႔ ဘာကုိယုံရမွာလဲ  ?
ေနာက္တစ္ေန႔ဆုိတာ မစဥ္းစားနဲ႔ေတာ့ကြာ....။
                                                (အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာ)
                                            ရွာေဖြတင္ျပသူ  (သတုိးဟန္)